2 november 2022, door Nine
Rennende, gillende en jankende kinderen, rijen tafeltjes vol met volwassenen achter hun telefoons of verdringend bij de kassa om maar zo snel mogelijk kannen met limo voor die dorstige kinderen te bemachtigen.
Op de achtergrond tettert er foute muziek uit de speakers.
Brrrrr kinderfeestjes…. begrijp me niet verkeerd, ik heb echt alles over voor onze kids, maar kinderfeestjes… dat vergt van mij t uiterste.
Voorgaande jaren organiseerde ik de kinderfeestjes van onze jongens thuis. Een Dino party, een keer een Mario party en we hebben vorig jaar de kinderen koekhuisjes laten versieren. Dat was best wel een succes.
Maar ik was er wel klaar mee, zo’n horde drukke kinderen thuis, alle rotzooi thuis en aan het einde een ontploft huis en leeggelopen moeder.
‘Nooit meer thuis-feestjes!’ riep ik vorig jaar.
Zo gezegd, zo gedaan, dus vandaag, na een lunch van bolletjes met knakworstjes, vertrokken we voor het kinderfeestje van Sirius naar Kabonk.
Denk Monkey-Town, alleen dan met 7 verdiepingen.
Binnen gekomen slaat de drukte al om mijn hoofd, maar met goede moed loop ik door de stampvolle ruimte naar een leeg tafeltje achterin, waar de kinderen haastig hun schoenen uitdoen en wegflitsen.
Ik maak het me zo gemakkelijk mogelijk op een plastic stoeltje en pak mijn boek erbij.
Mijn ontsnapping.
Totdat na nog niet eens 20 minuutjes mijn oudste zoon al komt om te bedelen om drinken. ‘Als iedereen er zo is, haal ik kannen met limo’ zeg ik hem.
Ik open mijn boek weer.
Niet lang daarna (zou hij ze gewoon allemaal opgetrommeld hebben?), staan ze allemaal bij de tafel, dus ik leg mijn boek weer weg en loop naar het horeca gedeelte.
Nadat iedereen zich gelaafd heeft aan een laf bekertje limo en een koekje, hun bezwete haren weer wat opgedroogd zijn, schieten ze weer weg.
Ik open mijn boek weer.
Even later komt mijn zoon weer, ditmaal met z’n zusje op sleeptouw en hij trekt een vies gezicht; ‘ze heeft in d’r broek geplast’.
Ik hou nog net een vloek binnen, leg mijn boek weer weg en troon haar, meer dan wat geïrriteerd, mee naar de wc’s.
Daar aangekomen kan je kiezen tussen kleine wc’s met van die halve deurtjes voor de kinderen en grote wc’s met normale deuren voor de mama’s. Ik zucht en ga maar zo’n klein wc’tje binnen.
Gelukkig heeft ze een legging en een jurk aan, dus legging uit en in een tasje, zo goed als het kan opfrissen en weer door.
Ik slaak een zucht van verlichting zodra ik mijn boek weer opensla. De geluiden sluit ik weer buiten en ik ben terug in mijn happy place.
Zo gaat dat nog even door; drinken, lezen, ijsje halen, lezen, laatste kwartier spelen melden en nog even lezen.
Dan is het eindelijk half 5 en kunnen we weer inpakken en wegwezen. Al stop ik wel met wat spijt mijn boek weer weg.
Buiten aangekomen zuig ik een diepe teug frisse lucht naar binnen en geniet ik van de absentie van kindergegil.
Eenmaal thuisgekomen nadat de kindertjes allemaal weer zijn afgezet, ben ik afgedraaid. Leeggezogen.
Tja zo’n feestje buitenshuis is dus ook niet alles.
Misschien zijn kinderfeestjes gewoon niet echt mijn ding. Of wellicht heb ik nog niet het perfecte soort kinderfeestje gevonden.
Eerstvolgende is voor Orion in december. Die wou geloof ik naar de bioscoop, kijk daar kan ik me wel in vinden!
Een ding is zeker, mijn boek heeft me wel gered vandaag. En zo doen ze dat wel vaker.
Heb jij nog wat meer life-savers nodig, voor allerhande situaties? Kom dan gezellig naar onze maandelijkse Facebook Sale’s in AnderWereld’s booklover community.
Ben je niet van Facebook? Dan nodigen we je van harte uit, om live te kunnen snuffelen tussen ál onze titels bij ons in de winkel of kom langs onze stand op een van de evenementen die in onze agenda staan.
Tot dan?
Nine